Słowa, które zmieniają świat

Październik albo marzec. Październik i marzec. Święto SOS-u odbywa się od lat raz albo dwa razy do roku. Nie sposób ustalić tego rytmu, nie sposób pamiętać wszystkie święta… Wiem, że był to rok szkolny 2017/2018. Moja głowa jednak nie może się zdecydować, czy był to październik czy marzec. Chyba jednak marzec… Stanęły przed nami dwie trzecioklasistki. Trochę onieśmielone, może nawet bardzo onieśmielone. A potem były już tylko słowa: dojrzałe i tak pięknie ze sobą połączone! Oryginalne. To był zachwycający czas. Warto go - choćby skrótowo - przypomnieć i utrwalić. Marto i Mirando. Dziękujemy i pozdrawiamy, gdziekolwiek jesteście!

Miranda Charęża

każdy kocha w odpowiedniej ilości

gwarantując dobraną na miarę jakość 

według dni, które zjada się we śnie

codziennie w namiętności czasu

oglądając kolejne pajęczynki obrazków

z zatrzasków między zdarzeniami

syczących w sercu i szczypiących 

brakiem proporcji 

jak ugryziony drzwiami palec

zasnęłam w ogrodzie oglądając

niebo i kontrast zieleni szczytów drzew

na samym środku 

z każdego początku osłonięta przed obcymi ludźmi i hałasem 

czułam się jak 

pulsujące serce trawy

jakbym zasypiała na wielkim zwierzęciu

na jego sierści pachnącej słońcem

-weź to wyrzuć

zebrałam w dłoń i wrzuciłam

do kosza na śmieci 

wysypało się kilka rzeczy

-to jest właśnie kwintesencja mojego bytu

-to nie jest kwintesencja twojego bytu tylko przepełniony śmietnik

-no właśnie

jestem na swoim miejscu 

pomiędzy wielkim nigdzie 

nie będzie mnie jutro 

na żadnym przyjęciu 

będę u siebie 

kochać 

zjem dwie kolacje 

i popatrzę 

nie będę spała

Marta Piotrowska

Wierszowany transwestyta

Raz jestem kobietą raz mężczyzną

Raz płcią męską raz piękną

Zmieniam stroje i naturę

Ubieram różne emocje

Czasem jestem elegancki

Czasem niezdecydowana

Mam odrębne spojrzenie na świat

Przemawia przeze mnie niejednolity pogląd

Staję się kim tylko chcę

Jedna niezmienna nić przeplatana milionem kłamstw

Żadna z tych person nieautentyczna

Mam puszczę kolorów w głowie

I nie zamierzam tego porządkować

Może to dar patrzeć z setek miejsc na raz

Przeszywam owadzim okiem każdy zakamarek zdarzeń

Lepkim odnóżem przenoszę odłamki zasłyszanych marzeń

Umieszczam wszystko w jednym wielkim worze

Z okazji świąt z tego jeden wiersz ułożę

Bałagan, któremu każdy przyklaśnie

Jak stary plastik potłukę ceramiczne dzieła

Drogą odzysku stworzę jedno ogromne ARCYdzieło

Nie segregując ze śmieci stworzę pełnoprawny byt

Skądś się biorą zasady

Nową będzie ich brak

Gdy ukierunkujesz wszystko po kolei niezgodnie ze sobą

Dojdziesz do tego absurdu

Zdarzy się coś zmieniającego postać rzeczy

Zburzysz budowlę lat

Z której wstanie i wzleci tęczowy piękny gigantyczny ptak

O rozpiętości skrzydeł według liczb, które prześladują cię w snach

Gdy będziesz tak spoglądać w niebo niczym niepełnosprytny na środku ulicy

Ktoś pstryknie ci zdjęcie z zaskoczenia

(Z opóźnieniem uśmiechniesz się sam do siebie

Jak przed chwilą zdmuchnięta świeca)

I zdasz sobie sprawę, że od tego dnia ciebie NIE MA

Kilka dni później zmienny człowieku

Zamkną cię w drewnianym pudle

Lepiej być jednolitym,

żeby życie było trochę nudne.

Fotografie z zasobów Facebooka.