Przypowieść o żelaznej konsekwencji

Działać zaczął bardzo wcześnie. Będąc jeszcze uczniem szkoły podstawowej (1991), zgłosił się jako wolontariusz do nowopowstałego Biura Rzecznika Praw Ucznia przy Kuratorium Oświaty. Twórczynią Biura i pierwszą rzeczniczką była Lucyna Bojarska, skądinąd kultowa wychowawczyni SOS-u, a potem KĄT-a. Maciek podjął naukę w Liceum Ogólnokształcącym nr XVIII im. Jana Zamojskiego. Miał tam kłopoty - za dużo wiedział, za dużo mówił. Przyszedł do SOS-u. Przez cały okres nauki w SOS-ie brał aktywny udział w pracach Biura, szkolił nauczycieli w zakresie prawa oświatowego i praw człowieka. Animował szkolne pary rzeczników praw ucznia. Kreował liderów młodzieżowych. Współpracował przy wielu projektach. Już wtedy wyspecjalizował się  w rozwiązywaniu szkolnych konfliktów. Koledzy nadali mu ksywkę „Rzecznik”.

Studiował na Wydziale Psychologicznym Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Napisał pracę dyplomową o eskalacji konfliktów politycznych. Pogłębił w tym czasie wiedzę i umiejętności w zakresie komunikacji interpersonalnej, rozwiązywania konfliktów, negocjacji i mediacji.

Podjął pracę w Stowarzyszeniu Pomocy Dzieciom „Gniazdo”. Zorganizował i poprowadził świetlicę socjoterapeutyczną na warszawskim Bemowie. Do palety prowadzonych przez siebie zajęć dołączył warsztaty dziennikarskie oraz treningi umiejętności komunikacyjnych i rozwoju inteligencji emocjonalnej. Uczył rodziców umiejętności wychowawczych. Zatrudniał się kolejno w kilku placówkach oświatowych jako psycholog szkolny.

Od roku 2005 działał w ramach Stowarzyszenia Inicjatyw Społecznych „Rezerwat Kultury”, rozwijając ideę partnerstwa instytucji publicznych i organizacji społecznych. Zainicjował Partnerstwo na Rzecz Rozwoju Mediacji w Pruszkowie, organizując konferencje, szkolenia oraz konsultacje mediacyjne we współpracy z Centrum Aktywności Lokalnej, Urzędem Miasta Pruszków, Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej, radnymi powiatowymi oraz Sądem Okręgowym w Pruszkowie.

Dziesięć lat temu został mediatorem Polskiego Centrum Mediacji. Zdobył uprawnienia do prowadzenia mediacji karnych, cywilnych, gospodarczych, pracowniczych i oświatowych. Dał się poznać jako czynny mediator-organizator projektów edukacyjnych, realizowanych w PCM.

Od roku 2013 pracuje jako asystent na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie. Prowadzi liczne zajęcia dydaktyczne na studiach dziennych, niestacjonarnych i podyplomowych (w tym: komunikacja interpersonalna, mediacje). Realizuje  badania z zakresu rozwoju empatii u dzieci w wieku szkolnym. Wychowaniu do empatii poświęcił swoją pracę doktorską. Opublikował szereg artykułów i tekstów zamieszczonych w publikacjach zbiorowych. Jest trenerem mediacji, autorem licznych  programów, m.in. realizowanego w roku 2020 na zlecenie Ministerstwa Edukacji Narodowej i Narodowego Funduszu Zdrowia we współpracy z PCM ogólnopolskiego programu szkoleń „Szkoła Myślenia Pozytywnego - mediacje w szkole”.

W roku 2020 ukazała się jego książka „Wychowanie do empatii. Koncepcje teoretyczne, metody i programy wspierania empatii u dzieci w wieku szkolnym”. Wyszedł w niej z założenia, że empatia pojmowana jako zdolność do współodczuwania oraz rozumienia sytuacji innych osób, jest niezwykle istotną umiejętnością społeczną. Inspirowały go zarówno doświadczenia pracy w roli psychologa, wychowawcy i mediatora, jak też dociekania naukowe związane z pracą w uniwersytecie. Chciał dokonać integracji nowoczesnej wiedzy na temat empatii w ujęciu zarówno psychologicznym, jak i pedagogicznym. Pokusił się o przygotowanie koncepcji wychowania do empatii idącej „w poprzek” naukowych teorii i scalającej wiedzę z różnych dziedzin. Chciał zaprezentować własny model empatii oraz jego pedagogiczną operacjonalizację. W znacznej mierze to się mu udało.

Nie zapomniał o pracy u podstaw. Znajduje (nie wiem jakim cudem) czas na pracę w Niepublicznym Przedszkolu UKSW w charakterze przedszkolnego psychologa. Ciągle imponuje niesamowitą aktywnością w sferze publicznej. Od trzydziestu lat ta aktywność koncentruje się wokół kilku tematów (prawo, rozwiązywanie konfliktów, współpraca ludzi, środowisk i instytucji, rozwój inteligencji emocjonalnej). Jednostronność?  Nie. Nieprzypadkowo sos-owa poetka Dafne ochrzciła go kiedyś „Omnibusem”. To nie jednostronność, to podziwu godna konsekwencja.

Fotografie pochodzą z zasobów Internetu.