Kwestionariusz badawczy jako metoda terapeutyczna.

W życiu zawodowym wielu z nas podąża tylko jedną ścieżką. Iza wybrała ich  przynajmniej kilka. Można jednak w tej różnorodności dostrzec pewien leitmotiv…

Studiowała w Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw (1998-2003) filologię romańską. W międzyczasie (2000) podjęła i ukończyła (2005) uniwersyteckie studia psychologiczne. W latach 2016-2020 przygotowała i obroniła w tej drugiej dziedzinie pracę doktorską (to już w Uniwersytecie SWPS).

Jest zatrudniona (od 2022 r.) jako psychoterapeutka w Klinice Nerwic, Zaburzeń Osobowości i Odżywiania Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Prowadzi psychoterapię grupową i indywidualną. Specjalizuje się w problematyce zaburzeń psychicznych, występujących u młodzieży i młodych dorosłych. Łączy skutecznie różne podejścia, przede wszystkim systemowe, narracyjne i humanistyczne. Dodaje elementy terapii behawioralno-poznawczej. Ma duże doświadczenie kliniczne. Zdobyła je, wykorzystując znajomość języka, na francuskich oddziałach psychiatrycznych (szpital uniwersytecki CHU Trousseau w Tours, klinika psychiatrii instytucjonalnej w la Chesnaie). Praktykowała także w Instytucie Psychiatrii i Neurologii (Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży, Klinika Nerwic, Zaburzeń Osobowości i Odżywiania). Ukończyła szkołę treningu i warsztatu psychologicznego w Ośrodku Intra.

W SOS-ie (2015-2022) uczyła języka francuskiego i psychologii. Hołdowała metodom aktywnym. Uczniowie mogli widzieć na bieżąco swoje postępy. Przynosiło to im satysfakcję. Od roku 2016 jest wykładowczynią Uniwersytetu SWPS. Prowadzi cały szereg zajęć: psychologia rozwojowa, diagnoza psychologiczna, rozmowa psychologiczna, kryzys emocjonalny, ocena funkcjonowania bliskich związków, ocena trudności w uczeniu się (dyskalkulia). Jej zajęcia są wysoko oceniane przez studentów. 

Popularyzuje wiedzę. Pisze artykuły naukowe i popularnonaukowe. Napisała m. in. cykl tekstów związanych z problematyką psychologiczną dla „Newsweeka”.

Pracuje również naukowo. Bada zjawiska przystosowania, nieprzystosowania, rozwoju tożsamości i osobowości w okresie późnej adolescencji i wczesnej dorosłości. Również pobyt w SOS-ie wykorzystała do przeprowadzenia badań związanych z koncepcją metody pracy z młodzieżą i młodymi dorosłymi, wspierającej prawidłowy rozwój tożsamości i osobowości w oparciu o podejście narracyjne. Zamierzała sprawdzić, czy metoda wywiadu narracyjnego wpływa korzystnie na przystosowanie i funkcjonowanie młodych osób, pozostających w ryzyku nieprzystosowania. W ramach badania przeprowadziła trzydzieści wywiadów narracyjnych.

Iza pisze:

„Tożsamość narracyjna jest ważną częścią teorii osobowości, a autorem tej koncepcji na gruncie psychologii empirycznej jest Dan McAdams. Nadaje ona poczucie jedności, celu i znaczenia życiu człowieka. Łączy w sobie różne wątki, takie jak: ważne relacje, związki, rodzina, edukacja, praca, pasje, wartości, przekonania, poglądy, czyli wszystko, w co człowiek był i jest zaangażowany oraz to, jak wyobraża sobie swoje dalsze losy. Odpowiada na pytanie, kim był, jest i będzie oraz jaki sens ma jego życie.”

Novum w jej badaniu wynikało z połączenia dwóch metod wywiadu narracyjnego: „historii życia” według Dana McAdamsa oraz metody konfrontacji z sobą Huberta Hermansa.

Młodzi zauważyli, że badanie wywarło wpływ na ich postrzeganie siebie i swojego życia:

„Adam, 20 lat: Ciekawe według mnie, bo mogłem spojrzeć na moje życie, jak na całość, (…) uświadomiłem sobie, że wszystko się powoli zaczyna układać we mnie.

Kamila, 18 lat: Byłam na różnych terapiach, ale tam się zawsze skupiałam na pojedynczych zdarzeniach, wątkach, a tu ten wywiad pierwszy raz pokazał mi całe życie, jakby z lotu ptaka. To było inne, ciekawe.”

W konkluzji badania Iza stwierdza:

„Wywiad narracyjny sprzyja lepszemu przystosowaniu i przyczynia się do wzrostu poczucia własnej wartości i poprawy relacji z innymi poprzez wspomaganie procesu konstruowania tożsamości narracyjnej. Pozwala również prześledzić proces kształtowania tożsamości pod kątem zmian w zakresie nieprzystosowania i przystosowania. Badani relacjonują większe poczucie wglądu we własną historię życia, oraz zwiększoną świadomość celu i sensu życia.”

Ciekawe, czy będziemy umieli wykorzystywać w swojej pracy tak twórcze narzędzie? To pokaże przyszłość. Póki co, mogę tylko stwierdzić zauważalny w SOS-ie brak obecności Izy. Ta obecność zaznaczyła się przecież i w obszarze terapii, i prowadzenia klas (Iza jest również socjoterapeutką). Są też tacy, którzy zapamiętali ją jako nauczycielkę psychologii czy języka francuskiego, a nawet (!) organizatorkę niezwykle prężnego kółka astronomicznego.

Jej aktywność i gotowość do ruchu była u nas wprost przysłowiowa. Dało się to zauważyć podczas studniówek.

 Wiadomo było też, że uwielbia wyjazdy turystyczne i egzotyczne wyprawy. Mieliśmy świadomość jej miłości do narciarstwa.

 Z siedziby przy Rzymowskiego zapamiętałem taki obraz: Iza Haertlé i Wiesia Waśniewska (germanistka, kolejna „wiercipięta”) spacerujące przez całą przerwę obiadową dookoła szkolnego boiska. No bo jakże to tak - siedzieć bez ruchu? Wierzę, że ta aktywność Izy trwa dalej w innych miejscach. Życie nie znosi braku ruchu.

Fotografie pochodzą z różnych zasobów Intenetu, w tym z profilu  fb SOS w KOMIE i profilu fb Izabeli Haertlé.